วันที่

วันที่ 19 พฤษภาคม 2553 จะเป็นวันที่คนไทยทุกคนจดจำไปตลอดชีวิต

วันที่เราได้เห็นภาพโรงหนังสยาม ที่หลาย ๆ คน เคยไปดูหนังมาตั้งแต่สมัยเด็ก ถูกไฟเผาและถล่มลงมา

วันที่เราเห็นช่องสาม ถูกไฟเผาจนต้องปิดสัญญาณ และพนักงานหนีตาย

วันที่เราเห็นห้าง Central World ที่ใหญ่เป็นอันดับสองในเอเชีย ถูกไฟเผาแต่เข้าไปดับเพลิงไม่ได้

วันที่เราเห็นห้องสมุดตลาดหลักทรัพย์ที่เราใช้เรียนหนังสือ ถูกเผาทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย

วันที่เราไม่สามารถออกจากบ้านได้ เพราะรัฐบาลประกาศ Curfew

วันที่เกิดอะไรแย่ ๆ เท่าที่จินตนาการคนจะคิดได้อีกมากมาย

ภาพ โรงหนังสยาม

ภาพ Central World

เสียใจ

เสียใจ ที่เห็นคนไทยด่าทอกันทุกวัน ทั้งที่บางคนก็เป็นญาติกัน

เสียใจ ที่เห็นคนไทยต้องมาฆ่ากันเอง ทั้งที่ลึก ๆ เราไม่ได้เกลียดชังกัน

เสียใจ ที่เห็นคนไทยปล้นบ้านเผาเมืองตัวเอง ที่เคยถูกพม่าเผายังเจ็บใจน้อยกว่า

“แล้วมันก็จะผ่านพ้นไปเร็ว ๆ นี้ครับ และถึงวันนั้นเรามาช่วยกันสร้างประเทศไทยต่อไปนะครับ “

ช่วยกัน

ช่วยกันรักษาสถาบันที่เรารักและเคารพ

ช่วยกันนำพาประเทศให้ก้าวหน้าต่อไปไม่แพ้ชาติอื่น โดยทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

ช่วยกันสร้างความสัมพันธ์กับเพื่อนคนไทยขึ้นมาใหม่ หลีกเลี่ยงความรุนแรง เพราะไม่ว่าจะใคร ก็คนไทยด้วยกัน

“แพ้ไม่ได้ครับ ประเทศไทย เพื่อลูกหลานของเรา”