การลงทุนในหุ้นของพยาบาลวิชาชีพ มนุษย์เงินเดือนธรรมดาคนหนึ่ง เริ่มต้นขึ้นเมื่อ 8 ปีที่แล้ว เป้าหมายในการลงทุนในตอนนั้นแค่อยากมีรายได้เสริม เล็กเล็กน้อยน้อย  จึงสนใจลงทุนหุ้นเป็นงานอดิเรก คู่ไปกับการทำงานประจำ เริ่มอ่านหนังสือและศึกษาเกี่ยวกับการการลงทุนด้วยตัวเองอย่างจริงจัง ลองผิดลองถูก

ที่เลือกลงทุนในหุ้นเพราะเชื่อว่าหุ้นให้ผลตอบแทนมากที่สุดเทียบกับการลงทุนใน asset อื่น ถ้าเราสามารถลงทุนนานเกิน 10 ปีขึ้นไปได้ หุ้นเป็นตัวเลือกที่จะสร้างความมั่งคั่งให้เราได้ในอนาคตได้  จากวันนั้นถึงวันนี้ การลงทุนได้ให้ประสบการณ์มากมากมาย เคยมีคนเคยกล่าวไว้ว่าถ้าอยากประสบความสำเร็จ ให้เรียนรู้จากคนที่สำเร็จแล้ว หนึ่งในนั้นคือ ดร.นิเวศน์ เหมวชิรวรากร ไอดอลของนักลงทุนแบบเน้นคุณค่า ที่ตัวเองยึดเป็นแนวทางในการลงทุน และการใช้ชีวิต นำมาปรับใช้ให้เหมาะกับสไตส์การลงทุนของตัวเอง ไม่เล่นหุ้นปั่น เลือกหุ้นพื้นฐานดี เลือกหุ้นที่เรารู้จักสินค้า และเคยใช้บริการ  คิดว่าการซื้อหุ้นคือการซื้อธุรกิจดีดี และเชื่อในพลังดอกเบี้ยทบต้น นำเงินที่ได้จากเงินปันผลไปลงทุนต่อ ค่อยค่อยสะสมหุ้นไปเรื่อย เรื่อย มุ่งมั่น และศรัทธาในแนวทางการลงทุนแบบเน้นคุณค่าที่เลือก

สำหรับตัวเองใช้เวลา 6 ปีเต็ม port การลงทุนเล็กเล็กในวันนั้น ค่อยค่อยโตขึ้นเป็นเลขหลักล้าน เงินล้านแรกเขาว่ายากที่สุด จริงค่ะ แต่ถ้าเราทำได้ล้านต่อไปจะมาเอง ความรู้สึกตอนนั้น ทำให้เรามั่นใจว่าเราได้เดินมาถูกทางแล้ว ไม่ได้รวยเร็ว แต่คิดว่าในอนาคตเงินปันผลจากหุ้น จะเป็น passive income เลี้ยงเราได้ ยังไม่ได้ลงทุนเก่ง  แต่ชอบ และสนุกในการพัฒนาตัวเองในการลงทุนในทุกทุกวัน  เพราะการลงทุนแนวนี้ ไม่ได้ทำให้เรารวยเร็ว รวยเปลี่ยนชีวิต แต่เชื่อว่าทำให้เรารวยได้ รวยแบบยั่งยืน และเสี่ยงน้อยถ้าเราบริหารความเสี่ยงดีดี

ในการดูแลผู้ป่วยให้ปลอดภัย สิ่งที่พยาบาลต้องทำอยู่เสมอคือ พัฒนาองค์ความรู้ พัฒนาทักษะอยู่ตลอดเวลาให้ทันต่อสภาวะการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน  สิ่งสำคัญอีกอย่างที่เราต้องเรียนรู้ควบคู่กันไปคือ คือ การบริหารความเสี่ยงในโรงพยาบาล ไม่ว่าจะเป็นความเสี่ยงทั่วไป หรือ ความเสี่ยงในการดูแลผู้ป่วยเฉพาะโรค พวกเราจะถูกสอนให้คาดการณ์สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หรือ worst case scenario เพื่อให้เรามีมุมมอง มองความเสี่ยงได้กว้างขึ้น เพื่อให้เราเตรียมการรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายได้ดี  ไม่ว่าจะเป็นการซ้อมแผนในการดูแล การทบทวนแผน เตรียมคนเตรียมทีม เตรียมเครื่องมือแพทย์ เตรียมยา เตรียมเวชภัณฑ์  เพื่อดูแลผู้ป่วยให้ปลอดภัย และเมื่อมีเหตุการณ์จริงเกิดขึ้น เราสามารถตั้งรับ และสามารถจัดการได้โดยไม่ติดขัด หลังจากนั้นสิ่งที่เราต้องทำต่อคือ ทบทวนกระบวนการทำงานของเรา มองหาจุดผิดพลาด และหาวิธีแก้ไข ปิดจุดอ่อน เพื่อพัฒนากระบวนการดูแลให้ดียิ่งขึ้น  หรือแม้แต่โรคอุบัติใหม่ อย่าง COVID -19

ที่หลายคนกลัว แต่สำหรับพยาบาลวิชาชีพอย่างพวกเรา ถึงเรารู้ว่าเสี่ยงมากแค่ไหน แต่เราก็มั่นใจว่าสามารถบริหารจัดการ ได้  ด้วยองค์ความรู้  ทักษะ และ ประสบการณ์การทำงานที่ผ่านมา  

ในด้านการบริหารความเสี่ยงในการลงทุนก็เช่นกัน ประโยคที่คุ้นหูใครหลายคนคือ การลงทุนมีความเสี่ยง ผู้ลงทุนควรศึกษาข้อมูลให้รอบคอบก่อนการลงทุน การลงทุนในตลาดหุ้น มีความเสี่ยงหลายอย่างที่นักลงทุนจะต้องเจอ แต่สำหรับพยาบาล พวกเราเคยชินกับการทำงานกับความเสี่ยงมาตลอดชีวิต จึงไม่ได้กลัวความเสี่ยงในตลาดหุ้น แต่กลับเชื่อว่าเราสามารถบริหารจัดการความเสี่ยงได้ ด้วยความรู้และกลยุทธ์ที่ถูกต้องในการลงทุน  เริ่มจากก่อนเริ่มลงทุนกันเงินออมไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉินเผื่อไว้ 6 เดือน สำรองไว้ในกรณีขาดรายได้หรือรายได้ลดลงจากจากการทำงาน เราจะได้ไม่ต้องรีบขายหุ้นเพื่อนำเงินมาใช้ และนำเงินเย็นที่เราออมไว้มาลงทุน เพราะในกรณีตลาดหุ้นตกหนัก จะได้ไม่จำเป็นต้องรีบขายหุ้น  หลังจากเตรียมเงินแล้วเราจะต้องเตรียมความรู้ในการลงทุน ถ้าเราอยากเป็นนักลงทุนระยะยาว เราจะต้องชัดเจน และศรัทธาในแนวทางที่เลือก ไม่เผลอไปเล่นหุ้นปั่น ต้องเลือกหุ้นที่เราเข้าใจธุรกิจ เคยใช้สินค้าและบริการ  การเลือกหุ้นเองจากความชอบและความเข้าใจจะทำให้เราอดทนถือหุ้นยาวได้ เพราะการถือหุ้นยาวนานได้นานกว่า 10 ปี เท่ากับลดความเสี่ยงจากการผันผวนของราคาหุ้นได้

การพัฒนาความรู้ในการเลือกหุ้นก็สำคัญมาก เพราะวิธีการที่เราใช้เลือกหุ้นใน 5 ปี ที่แล้ว อาจใช้ไม่ได้กับการเลือกหุ้นในสถานการณ์ที่โลกเปลี่ยนไวเหมือนในปัจจุบันนี้ เพราะฉะนั้น เราจะต้อง up date ความรู้ของเราตลอดเวลา ต่อไปเป็นการเลือกวิธีการลงทุน ที่เหมาะกับตัวเอง เลือกลงทุนแนวสะสมหุ้นหรือ DCA  เพราะไม่ต้องใช้เงินเริ่มต้นจำนวนมา คู่กับการรอซื้อหุ้นในภาวะวิกฤติ เพราะเราจะได้หุ้นที่มีส่วนต่างความปลอดภัย เลือกหุ้น 4-5 บริษัท เพื่อเป็นการกระจายความเสี่ยง โดยให้หุ้นที่เลือกกระจายหลายอุตสาหกรรม ตามคำกล่าวของวอร์เรน บัฟเฟตต์ นักลงทุนระดับโลกว่า “เราไม่ควรเอาไข่ใส่ไว้ในตะกร้าใบเดียว” เพราะถ้ามีความผิดพลาดในการลงทุน เราจะได้ไม่สูญเสียเงินลงทุนไปทั้งหมด และกระจายไปลงทุนในบ้านเช่าคู่กันไป เพื่อกระจายความเสี่ยง ของเงินลงทุน สุดท้ายต้องทบทวน การลงทุนของเราเสมอ เพื่อมองหาข้อผิดพลาดนำมาแก้ไข ปิดจุดอ่อน นำมาพัฒนากระบวนการลงทุนของเรา หาสไตส์ที่เสี่ยงน้อยที่สุดใบแบบที่เหมาะกับเรา และ เราสบายใจในการลงทุน  วันนี้ถึงแม้ยังไม่ได้มีอิสระภาพทางการเงินแต่เดินมาได้มากกว่าครึ่งทางแล้ว  และยังคงมุ่งมั่นในการลงทุนและการทำงานประจำต่อไป

ขอบคุณอาชีพพยาบาลที่มาของรายได้ให้เราได้ทำตามความฝัน ในวันที่ดอกเบี้ยเงินฝากน้อยนิด ผู้หญิงธรรมดาอย่างเรานี้แหละทำได้ และทำได้ดีด้วย

เมื่อพูดถึงช่องทางการหารายได้พิเศษในช่วงปิดเทอม หรือ Gap Year ในต่างประเทศ หลายๆคนอาจจะนึกถึง โปรแกรม Work&Travel ซึ่งมีระยะเวลาประมาณ 1-3 เดือนที่เราจะสามารถใช้ชีวิตและเก็บตังค์ได้ในต่างประเทศซึ่งพอหักลบกลบหนี้กับค่าโครงการและค่า Shopping แล้ว คิดว่าน่าจะเก็บตังค์ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ วันนี้เราเลยมาแนะนำ โครงการ Working Holiday ที่มีระยะนานถึง 1 ปี ให้ได้ใช้ชีวิตและเก็บตังค์กันได้อย่างเต็มที่

วันนี้เราก็จะมาแชร์การทำงานและการใช้ชีวิตในต่างแดน ซึ่งเราไปอยู่มา 3 เมือง ก็จะแบ่งเป็น 3 part เพื่อความไม่ยาวนะคะ

1. Vancouver (Raincouver, Vancity)

เริ่มจากการหาบ้าน -> หลังจากย้ายออกมาจากบ้านโฮส เราก็มาหาบ้านเช่าอยู่เองซึ่งที่นี่เขาจะเรียกว่า share house เราก็จะใช้เว็บนี้ในการหาบ้าน http://www.kijiji.ca ซึ่งแรกๆเคยมีคนแนะนำอีกเว็บหนึ่งแต่เว็บนี้ต้องระวังตัวมากๆถ้าจะไปดูบ้านควรชวนเพื่อนผู้ชายไปด้วย -> https://vancouver.craigslist.ca/ ซึ่งราคาบ้านที่เราพออยู่ได้ก็จะเรทประมาณ 425$-550$ มากกว่านี้ก็คือแพงล่ะ

หลังจากนั้นเราก็มาดูเรื่องหางานกัน -> คือเรามีพี่ที่รู้จักมาอยู่ที่เมืองนี้ก่อน เขาก็พาเราเดินส่ง resume ตามร้านต่างๆใน downtown เลย ซึ่งบางร้านจะมีป้ายประกาศ Help Wanted!! หรือถ้าไม่มีเราก็สามารถเดินเข้าไปถามเขาได้ว่า Are you hiring? ตอนนั้นเราโชคดีมากที่ไปส่งใบสมัครที่ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งแล้วเขาขาดคนพอดี เขาเลยโทรมาเย็นวันนั้นเลย แล้วเราก็ได้ลองไปทำงานในครัว ตอนแรกๆที่พี่เขาสอนก็สนุกดี แต่หลังๆที่ต้องทำคนเดียวคือต้องจำทุกอย่างให้ได้ หั่นผักแต่ละชนิดไม่เหมือนกัน แล้วเราก็ต้องทำแกง ทำยำ ส่วนผสมแต่ละแกงก็ต้องจำได้ แล้วก็ยังต้องล้างจานอีก ใช้คุ้มมากทีเดียวทำทุกอย่าง การเข้างานของที่นี่จะเป็น shift 7 hrs. ซึ่งเขาจะจ่าย paycheck 2 ครั้งต่อเดือน เราก็ทำงานประมาณ 2-3 วันต่อสัปดาห์หลังเลิกเรียน ถือว่าหนักมากตอนนั้นเพราะไม่สบายบ่อยมากด้วยสภาพอากาศที่ต่างกันมาก และงานในครัวซึ่งเป็นงานหนักทำให้ตอนแรกๆ รู้สึกว่าทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ เราเคยล้มในครัวก้นไถลไปกับพื้นเลย แล้วคว้าที่เปิดเครื่องล้างจานไว้ ดีนะไม่ได้ดึงแรงมาก ถ้าเครื่องเปิด หัวกระแทกกับประตูเครื่องล้างจานเสร็จแน่เรา งานแรกก็อยากกลับบ้านละ  แต่เราก็มีเป้าหมายตั้งแต่ก่อนมาอยู่แล้วว่าจะไม่กลับก่อนเวลาแน่นอนเพราะเสียตังค์มาแล้ว พอเริ่มปรับตัวได้มากขึ้น เราก็ได้ไปทำงานเสิร์ฟที่ร้านไทยอีกร้านหนึ่งแต่ได้แค่สัปดาห์ละ 4 ชั่วโมง เราก็ถือว่าไปฝึกงานในขณะที่ยังเรียนอยู่ละกัน พอเรียนจบเราก็ต้องเริ่มงานอย่างจริงจังว่าจะทำที่ไหนดี? ทำอะไรดี? ย้ายเมืองดีไหม? ถ้าทำร้านไทยก็จะไม่ได้ภาษาแน่เลย เลยตัดสินใจย้ายไปเป็น housekeeping @ Banff ถือว่าไปทำงานและได้เที่ยวไปในตัว

2. Banff (My Banff เมืองที่สวยดั่งภาพวาด)

เมืองที่สามารถเดินจากที่พักไปทำงานเพียงแค่ 2 นาที ไป hiking ไปดูน้ำตก ไปทะเลสาบ ไปตกปลา บลาๆๆๆๆ ทำทุกอย่างได้เพียงแค่เดินเท่านั้น!! ซึ่งตอน summer เราสามารถขี่จักรยานแทนการเดิน (เขามีเลนจักรยานให้เฉพาะเลยด้วย) ดื่มด่ำกับธรรมชาติ สูดออกซิเจนให้เต็มปอด สุดยอดอ่ะ สะดวกสบายมากๆ

ก่อนจะย้ายมาเมืองนี้มีแต่คนบอกว่าอย่ามาเลย เพราะจะเบื่อ ไม่มีอะไรทำมากเพราะเป็นเมืองเล็กๆ มี ถนน downtown แค่เส้นเดียว แต่ไม่เลย เราคิดว่าเราเลือกถูกแล้ว ตอนเรามาอยู่ที่นี่เดือนแรกเราไม่เคยเจอคนไทยเลยจนกระทั่งมีเพื่อนไปทำงานร้านอาหารจีนและมีเชฟเป็นคนไทยจึงได้เจอคนไทยครั้งแรกที่เมืองนี้แค่ 2 คน สำหรับเพื่อนๆที่อยากมาเก็บตังค์ควรเลือกเมืองเล็กๆแบบนี้ใช่เลย ตอนอยู่ที่แวนเก็บมาก็จ่ายค่าบ้าน ค่ารถค่าสังคมเมืองหมดพอดีเลย ไม่พอด้วยเพราะยังเรียนอยู่ทำงานไม่ได้มาก

งานแรกที่ทำที่เมืองนี้-> housekeeping ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เราก็ได้พักที่ staff accommodation ซึ่งราคาถูกมาก มี staff meals ให้ ซึ่งก็ราคาไม่แพงดีกว่าเราไปซื้ออาหารข้างนอกกินเอง เราไม่เคยคิดอยากจะทำงานนี้มาก่อนเลยแต่พอทำๆไปมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด แค่ไม่ชอบตอนโดนเร่งให้เร็วขึ้นงี้ จริงๆเขามีพักเบรกให้ ซึ่งเราแทบไม่เคยพักเพราะจะทำให้เราทำงานได้ช้าลง ไม่ทันคนอื่น แต่เพื่อนต่างชาติเขาไม่แคร์เขาถือว่าพักก็คือพัก มีแต่เอเชียอย่างเราๆนี่แหละ ไต้หวัน ฟิลิปปินส์เขาก็จะทำกันอยู่

พอ Job 1 ลงตัวแล้ว ต่อมาเราก็มาเริ่มหา Job 2 เพราะเพื่อนส่วนมากทำ 2 Job กันทั้งนั้น แต่พอไปสมัครเขากลับต้องการคนพูดภาษาจีนและญี่ปุ่นได้ เพราะนักท่องเที่ยวจีนและญี่ปุ่นเยอะมาก ซึ่งเราก็พูดไม่ได้ แต่เราก็ยื่นใบสมัครทุกร้านอ่ะนะ 1 เดือนผ่านไปยังไม่ได้งานจนกระทั่งเราไปสมัครร้านอาหารจีนที่ food court แห่งหนึ่ง ก็คิดว่าเขาจะรับไหม พูดจีนก็ไม่ได้ แต่สุดท้ายเขาก็ให้มาเริ่มงานได้เลย เพราะเขาขาดคนพอดี แค่นี้ก็ดีใจแล้ว และหลังจากนั้นก็มีงานที่เราเคยส่งใบสมัครไว้ติดต่อเข้ามาอีก เราก็อยากรู้ว่างานจะเป็นยังไงเราเลยขอเขาทำแค่อาทิตย์ละ 2 วันพอ เพื่อนๆอาจจะเคยได้ยิน Beaver Tail เป็น Sweets ที่ขึ้นชื่อของแคนาดา คนที่มาแคนาดาที่พลาดไม่ได้เลยคือ Poutine และ Beaver Tail

ร้าน Beaver Tail เราก็เป็น Sale assistance อยู่ที่นี่ จริงๆแล้ว Beaver Tail ก็แนวๆโรตีอาบังที่เลือกหน้าได้เอง

ซึ่งที่นี่มีแต่เพื่อนต่างชาติที่พูดอังกฤษหมดเลย เราชอบที่นี่เลยไม่อยากออก ถึงแม้ต้องทำ 3 Job ก็เถอะ เพราะงานแม่บ้านพูดแต่กับเฟอร์นิเจอร์ในห้อง –“ ร้านจีนเขาก็พูดแต่ภาษาจีนกัน แต่เป้าหมายของเราคือมาฝึกภาษาอังกฤษ พอต่อมาเรารู้สึกเหนื่อยกับงานแม่บ้านแล้วและไม่ได้ช่วยให้ภาษาเราดีขึ้นเลย เลยเปลี่ยนมาเป็น sale assistance ที่ร้านขายของฝากแทน ตอนนั้นก็ดีใจที่สมัครได้แสดงว่าภาษาเราพัฒนาขึ้นบ้างแล้ว ซึ่งต่อมาร้านจีนที่เราทำอยู่เจ้าของเขาจะเกษียณแล้วย้ายไปอยู่อีกเมือง ทำให้เราต้องหา Job 2 ใหม่อีก ซึ่งก็ได้เป็น Busser ที่ร้าน pizza เป็นร้านที่ขึ้นชื่อเรื่อง Poutine อันดับ 1 ของ Banff เลย

ร้าน pizza ที่เราไปทำงานอยู่ในโรงแรมแห่งนี้ ได้ pizza กลับบ้านไปแบ่งรูมเมทตลอดๆ ฟิน

แล้วเจ้าของก็ใจดีมากๆ รับเราด้วย ทั้งๆที่คิดว่าไม่ได้แหละ เพราะทุกคนดูคล่องกันมากแล้วเราก็ไม่เคยทำงานร้านอาหารฝรั่งมาก่อน แต่เพื่อนร่วมงานก็ดีมากๆคอยช่วยเหลือเราตลอด คือว่าร้านฝรั่งเนี่ยเขาชอบวางทุกอย่างไว้สูงๆเพราะเขาหยิบกันถึงอะเนอะแต่เอเชียอย่างเราเนี่ยหยิบไม่ค่อยจะถึงก็ต้องวานเขาตลอด เศร้าแปป หลังจากที่ทำงานมาได้สักพักเราคิดว่าเราชอบทุกงานที่เราทำ แล้วเราสนุกกับมัน ถึงแม้จะเหนื่อยกาย แต่เราคิดว่าเราไม่เหนื่อยใจ เราคิดว่าการทำงาน ได้พบปะพูดคุยเหมือนกับได้พบเจอคนใหม่ๆได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นได้สนุกไปกับทุกๆวัน ทำให้เวลาผ่านไปเร็วมาก ซึ่งช่วงนี้พีคมากเป็นช่วงคาบเกี่ยวระหว่างงานใหม่ งานเก่าก็ยังทำอยู่ งานใหม่ก็ต้องเทรนว่าเราจะโอเครไหม แล้วเขาจะโอเครกับเราไหม มีสัปดาห์หนึ่งเคยทำถึง 5 Job ด้วยกัน เป็นตารางที่วุ่นมาก เหมือนรถไฟจะชนกัน แต่คนนะไม่ใช่แฟน มีแต่งาน 555 ซึ่งเป็นชีวิตที่สนุกมาก เห็นเราทำงานเยอะๆแบบนี้ได้เที่ยวเยอะเหมือนกันน้า แล้วที่เมืองนี้ยังดีมากมีบัตรให้เที่ยวสถานที่ต่างๆได้ฟรีด้วย เขาเรียกว่าบัตร Ambassador เรียนโยคะฟรี  พายเรือ canoe ฟรี บัตรผ่าน Columbia Icefield ก็ฟรี และอื่นๆอีกมากมาย สุดยอดจริงๆ ซึ่งที่เขามีโครงการแบบนี้เพราะเขาเห็นว่าเรามาทำงานที่เมืองเขาเป็นเหมือน Ambassador ของเมือง เวลามีแขกมาถามถึงสถานที่ต่างๆเราจะได้อธิบายและแนะนำให้เขาฟังได้นั่นเอง

ต่อมาเราก็ต้องคิดเรื่องย้ายเมืองเพราะจะเข้าฤดูหนาวแล้ว ลืมบอกเราได้เห็นหิมะเป็นครั้งแรกก็เมืองนี้แหละ ตื่นเช้ามาแบบหิมะตกสวยมาก แต่ก็จะหนาวมากเช่นกัน เราว่าเราไม่ไหว เพราะขนาดยังไม่เข้าฤดูหนาวมือเราก็แตกแล้ว ต้องแปะพลาสเตอร์ทุกวันอยุ่แล้ว จึงตัดสินใจย้ายเมือง เอาไงไปไหนต่อดี? รัฐที่อบอุ่นที่สุดก็มีแค่ BC แล้วกระเป๋าเราก็ยังอยู่ Vancouver อีกใบ ตัดสินใจกลับไป BC ก็ต้องรีบหางานใหม่ให้ได้ก่อนจะลาออกจากงานเก่าเพราะว่าวีซ่าเราก็เหลือน้อยแล้วด้วย เพราะฉะนั้นร้านต่างชาติคงยากที่จะรับ โอกาสที่พอมีอยู่น่าจะเป็นร้านไทยหรือร้านเอเชียสักที่ แล้วก็ต้องการเป็นแค่ server เท่านั้นเพราะคิดว่าภาษาเราโอเครในระดับหนึ่งแล้ว ด้วยเงื่อนไขที่เยอะทำให้ต้องทำงานหนักกับการหางานมากๆ แล้วสุดท้ายสวรรค์ก็บันดาลให้มาอยู่ที่ Keremeos

3. Keremeos, BC เงียบ สงบ เหมาะแก่การเก็บตังค์ค่าตั๋วเครื่องบินกลับบ้าน อิอิ

และแล้วก็มาถึงการผจญภัยครั้งใหม่ ที่คิดว่าไม่มีทางหนีไปไหนได้แน่ๆถ้าเกิดอะไรขึ้น เรานั่งรถ bus ซึ่งที่นี่ จะเรียกว่า greyhound (https://www.greyhound.ca/) ซึ่งถ้าเรามีบัตรstudent ก็จะขอส่วนลดได้ด้วย ตอนจาก Vancouver ไป Banff เราก็นั่ง Greyhound ไปเหมือนกัน ประมาณ 12 ชั่วโมงได้เกือบจะนั่งกลับไทยได้หละ 555 จาก Banff มา Keremeos ก็ประมาณเกือบ 10 ชั่วโมงได้ นั่งตูดบานกันเลยทีเดียว เรามาถึงที่ Keremeos ประมาณเที่ยงคืน แล้วทางเจ้าของร้านก็จะมารอรับที่สถานี ดีนะที่เขามารับจิงๆ ก่อนมานี่เราก็ไหว้พระ สวดมนต์ทุกคืนขอให้เจอคนดีๆ ขอให้เจอคนที่เขาสอนเราเหมือนเราเป็นส่วนนึงของครอบครัวเขาที่คิดแบบนี้เหมือนเป็นปมด้อยมาจากโฮสเลย ที่เราไม่เคยได้รับการเลี้ยงดูหรือความเป็นครอบครัวจากเขาเลย เราเลยอยากได้อะไรแบบนี้ก่อนกลับไทยสักครั้ง แล้วเราก็ได้อย่างที่เราคิดไว้จริงๆ เราก็ได้ทำงานเป็น Server ที่ร้านอาหารไทยที่นี่ ต้องเรียนรู้การผสมแอลกอฮอร์หลายๆอย่าง ถือเป็นงานที่ท้าทายงานหนึ่งเลยเพราะเราต้อง Face กับลูกค้าโดยตรง ถ้าลูกค้าเมามา หรืออารมณ์ไม่ดี เราก็ต้องไปรับมือ อยู่ที่นี่เราก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างมากๆ เราได้ผัดข้าวผัดเองครั้งแรกก็ที่นี่ ได้ไปดูการเลือกซื้อวัตถุดิบ การบริหารจัดการต่างๆ ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีมาก แล้วเราก็อาศัยอยู่กับครอบครัวเจ้าของร้าน ตรงนี้ก็ประหยัดค่าใช้จ่ายในส่วนของที่พัก และค่าอาหารไปได้มากเลยทีเดียวแลกกับการที่เราทำงานบ้านให้เขาก็โอเคร

ปล. ส่วนมากเราจะเลือกทำงานร้านอาหารเพราะทำให้ประหยัดค่าข้าวได้เยอะ แถมเราก็ไม่ต้องทำเอง และยังเอามาแบ่งเพื่อนได้อีกด้วย

ปล. 2 ก่อนที่เราจะตัดสินใจมาที่ร้านนี้เราเช็คประวัติของร้านมาพอสมควรเหมือนกัน ร้านนี้ถือว่าดังในระดับหนึ่งเลยที่เดียว -> แสดงว่ารสชาติดี เราก็กินได้ อยู่รอดหละ เพราะบางร้านถ้าไม่อร่อย แล้วเวลาที่เหลือเราก็ต้องกินอาหารร้านเขาทุกวันมันก็ไม่ใช่แล้วป่ะ 555 แล้วก็ไม่ใช่แค่ทางเราที่เช็คประวัติ ทางร้านเขาก็ต้องเช็คประวัติเหมือนกัน ที่แคนาดา Reference สำคัญมากๆ เกือบทุกที่เขาจะขอ Reference และโทรไปถามจริงๆด้วย

มาอยู่ที่เมืองนี้เราก็ไม่ค่อยได้เที่ยวไหนมากมายเพราะจะเก็บตังค์ซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้านหละ ก็ได้เที่ยว รอบๆเมือง เมืองนี้เล็กมากมีประชากรแค่พันกว่าคนซึ่งเล็กกว่าโรงเรียนบางโรงอีกนะเนี่ย แต่ก่อนกลับเราก็ได้ไป real rock climbing เป็นการปีนเขาจริงๆครั้งแรกในชีวิต

สรุปแล้วการมา Working Holiday ครั้งนี้หักค่าใช้จ่ายต่างๆรวมถึงค่าเรียนภาษาแล้ว เราเหลือตังค์เก็บเท่าๆกับเงินเดือนทั้งปีที่ไทยเลย ซึ่งผลพวงที่ได้มานอกเหนือจากการมาเก็บตังค์นั้นประเมินค่าไม่ได้เลย หวังว่า Content นี้จะเป็นแรงบันดาลใจสำหรับใครบางคน และเป็นประโยชน์สำหรับเพื่อนๆที่อยากไปลองใช้ชีวิต และตามหาความฝัน และเก็บตังค์ในต่างแดนกันนะคะ

ขอบคุณทุกๆคนที่อ่านมาถึงจุดนี้นะ สำหรับเพื่อนๆที่สนใจอ่านฉบับเต็ม

สามารถติดตามกันได้ที่ Link นี้เลยนะคะ https://pantip.com/topic/36503207

…Let’s catch your dreams…

เงินเดือนจ๋าพี่มาแล้วจ้า
facebook.com/SalaryImComing/

“รองเท้าคู่นี้…ราคาเท่าไหร่คะ?”

หากประโยคนี้ถูกถามเพื่อต้องการจ่ายเงินซื้อเลยในทันที ชีวิตก็คงไม่มีอะไรที่ซับซ้อนหรือต้องครุ่นคิดมากเป็นพิเศษ เนื่อง “การใช้จ่าย” เป็นส่วนหนึ่งของการตอบสนองทางด้านอารมณ์นั่นเอง

ในทางกลับกัน…ถ้าประโยคนี้เกิดขึ้นกับผู้หญิงที่ต้องรับผิดชอบชีวิตของลูกน้อยโดยลำพัง เบื้องหลังของเจ้าของคำถามนี้ คงเต็มไปด้วยอารมณ์อ่อนไหว ไม่แน่ใจถึงการเงินในกระเป๋าอย่างแน่นอน

การที่จะรับผิดชอบชีวิตลูกน้อยไม่ใช่ภาระหนักของชีวิตเท่าไหร่ แต่การที่จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายสารพัดที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนี่ล่ะเป็นเรื่องยากแสนสาหัสเหลือเกินสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว จริงไหมคะ?

เรื่องของหัวใจที่แตกร้าวต่างก็ไม่มีใครอยากให้เกิด ถ้าความรู้สึกต่างฝ่ายต่างไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ ก็เป็นเหตุที่ทำให้เราต้องตัดสินใจแบบนี้ หากยังปล่อยให้อดีตเข้ามาทำร้ายความรู้สึกในวันนี้ ด้วยความรู้สึกท้อแท้เสียใจ  หมดพลัง อาจทำให้เราและลูกน้อยจมอยู่ห้วงทุกข์แบบนี้ ทั้งๆที่ชีวิตตอนนี้มีทางเดียว คือเราต้องเดินต่อไปข้างหน้าเท่านั้น

จากนี้เราก็ต้องหัดกลับมารับผิดชอบชีวิตตัวเองและลูกค่ะ ยิ่งการเงินในกระเป๋าแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเรา

เราก็ต้องตั้งสติมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่าตัว จะกิน จะใช้จ่ายอะไรก็ต้องคิดให้รอบคอบ ยิ่งมีลูกมากกว่า 1 คน ค่าใช้จ่ายต่างๆ ก็ต้องคูณจำนวนหนูน้อยที่มีในสังกัดไปค่ะ

ก้าวแรกของการเป็น Super Single Mom ที่มีความมั่นคงทางด้านการเงินด้วยตัวเราเองนั้น ก่อนอื่นเลยต้องเริ่มจาก…

1. หัดคิดและมองทุกอย่างในแง่บวก : ถึงแม้กระทั่งตอนนี้เงินในกระเป๋าเราอาจติดศูนย์อยู่ก็ตาม อาจจะดูยากสักนิดที่ต้องมองบวกไปซะทุกสิ่ง แต่สิ่งนี้จะช่วยในเราเข้มแข็งขึ้น เพราะอนาคตที่จะเดินไปต่อจากนี้อยู่ที่ศักพภาพในตัวเราเองเท่านั้นค่ะ เราอาจจะลืมไปว่า…เรื่องการเงินและเรื่องของใจคือเรื่องเดียวกัน  เมื่อใจเข้มแข็ง การเงินเราจะมั่นคงค่ะ
   
   
2. ฉลาดใช้เงิน : หมายถึง คิดอย่างรอบคอบทุกการจ่ายออกไป นิสัยใช้เงินแบบเสียน้อยเสียยากเสียมากเสียง่าย ไม่ควรมี เพราะจะทำให้เรามีเรื่องต้องจ่ายออกมากขึ้นไปอีก หากนิยามชีวิตว่าคือการเลือก เราก็ต้องเลือกจ่ายในสิ่งที่คุ้มค่าและได้ใช้ประโยชน์อย่างสูงสุด ถ้าเกรงว่าสติจะหลุดไปกับการรายจ่ายแบบนี้  เราควรทำบัญชีรายรับจ่ายร่วมด้วยค่ะ
   
   
3. เปิดใจเรียนรู้การลงทุน : ไม่จำเป็นว่าไม่ได้มีเงินไปลงทุนแล้วจะเรียนรู้ไม่ได้ สิ่งนี้เราสามารถเริ่มได้เลย เพราะการเรียนรู้การลงทุนอย่างสม่ำเสมอ   จะทำให้เราลงทุนอย่างถูกที่และถูกเวลาเมื่อเราพร้อมสำหรับวันนั้น ถ้าเราสามารถบริหารเงินก้อนเล็กได้ให้เติบโตได้ อนาคตข้างหน้าเมื่อเรามีเงินก้อนใหญ่ เราจะบริหารให้เงินก้อนนี้เติบโตได้เช่นกัน เพราะความสำเร็จสามารถทำซ้ำได้ค่ะ
   
   
4. พัฒนาทักษะในการสร้างรายได้ โดยเริ่มที่ต้นทุน 0 บาท :  ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราจะเริ่มจากต้นทุนเท่านี้ เพราะแท้จริงแล้วเราทุกคนมีมูลค่าที่ไม่สามารถตีราคาได้ เพียงแต่เราคุ้นเคยกับการเสาะแสวงหาสิ่งที่อยู่ภายนอกกันมากกว่า ลองเริ่มหันกลับมาค้นหาความสามารถในตัวเอง ว่าเราถนัด หรือชอบอะไรที่สามารถเปลี่ยนเป็นเงินได้   และควรตระหนักว่าประสบการณ์ของแต่ละคนเราไม่สามารถเลียนแบบกันได้ซึ่งถือเป็นหนึ่งเดียวในโลกที่เรามีและเราเป็นคนคนนี้
   
   
5. เริ่มออมเงินอย่างมีวินัยขั้นเด็ดขาด : ในที่นี้คือเราต้องออมเงินอย่างมีวัตถุประสงค์ในทุกบัญชีที่ออม เช่น บัญชีออมสำหรับการศึกษาลูก บัญชีค่าใช้จ่ายในการเรียน เพื่อที่เราจะไม่นำเงินส่วนนี้มาใช้จ่ายผิดวัตถุประสงค์ อย่าคิดเพียงว่า…ขอเอาออกมาใช้ก่อน เดี๋ยวค่อยออมใหม่ก็ได้ แบบนี้จะทำให้เราล้มเหลวในการออมเงินจากตัวเราเองไม่ใช่ใครอื่นใด ใจแข็งๆ ให้ถูกเรื่องเข้าไว้เพื่ออนาคตอันมั่งคั่งค่ะ
   
   

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ล้วนดีต่อเราทั้งนั้น จะมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ หรือเสียงห่วงใยจากคนรอบข้างในเรื่องอะไรก็แล้วแต่ เหตุผลของการเป็น “แม่เลี้ยงเดี่ยว” ของแต่ละบ้านต่างมีความคล้ายกันในสถานะที่ถูกเรียกว่า “คุณแม่” จากเด็กน้อยที่อยู่ข้างกาย จากนี้หัวใจที่ยิ่งใหญ่คงไม่มีอะไรมาหยุดได้ถ้าเราเห็นคุณค่าในตัวเอง ใช่ไหมคะ?

“ต้มยำกุ้ง 1997” “แฮมเบอร์เกอร์ 2007-2008” “COVID-19 2020” วิกฤตการณ์ทางเศรษฐกิจเป็นสิ่งที่นักลงทุนต้องได้เจอในชั่วชีวิตหนึ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คุณคงเคยได้ยินนักลงทุนที่มีชื่อเสียงเล่าถึงประสบการณ์ที่ตนเองผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นมาได้ สำหรับบางคนวิกฤตครั้งที่ผ่าน ๆ มาทำให้ขาดทุนอย่างมหาศาล กลายเป็นคนมองการลงทุนในแง่ลบ แต่สำหรับคนที่คิดต่าง วิกฤต คือ โอกาสดีที่ไม่ได้มีบ่อย ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักลงทุนที่มีความรู้ความเข้าใจเป็นอย่างดี และวิกฤตก็ยังเป็นบทเรียนสำคัญหน้าหนึ่งในชีวิตคนเราอีกด้วย

ตัวผมเองตั้งแต่เริ่มเข้าวงการ (การลงทุน) มายังไม่เกิดวิกฤตใหญ่ขึ้นสักครั้งเดียว ก็มีบ้างที่หุ้นบางกลุ่มบางตัวตกแรง ๆ ด้วยสาเหตุต่าง ๆ นานา แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นวิกฤต จนกระทั่งมาถึงปี 2020 (วิกฤต) ครั้งแรกของผมก็เกิดขึ้นจนได้และวิกฤตครั้งนี้ก็ส่งผลกระทบต่อเรื่องการเงินของผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

1.เงินเก็บที่เอาออกมาใช้ไม่ได้

ก่อนหน้านี้ผมจะเก็บเงินที่มีแผนอาจจะใช้ในเวลาอันใกล้ (ที่ไม่เกี่ยวกับเงินสำรองฉุกเฉิน) ไว้กับกองทุนรวมตราสารหนี้หลายกองโดยแยกตามเป้าหมาย (เช่น เที่ยวต่างประเทศ ซื้อของที่อยากได้ ฯลฯ) ด้วยความหวังว่าจะได้ผลตอบแทนดีกว่าดอกเบี้ยเงินฝาก แต่ทว่าสิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น ซึ่งก็คือ การประกาศเลิกกองทุนรวมตราสารหนี้ ของ บลจ. แห่งหนึ่ง ตั้งแต่ลงทุนในกองทุนรวมมาผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย 

ความโชคร้ายก็คือ ผมต้องรอทางกองทุนทยอยคืนเงินทีละเล็กทีละน้อยจนกว่าจะครบซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาสักแค่ไหน โชคยังดีที่ผมไม่ได้มีเหตุต้องรีบใช้เงินในส่วนนี้และยังมีเงินสำรองฉุกเฉินอยู่พอสมควร ผมก็เลยแค่เซ็ง ๆ และรู้สึกเสียดายกองทุนดี ๆ ที่จำเป็นต้องประกาศเลิกไปอย่างน่าเสียดาย เหตุการณ์นี้ตอกย้ำให้ผมรู้ซึ้งในคำเตือนที่ว่า “การลงทุนมีความเสี่ยง” ซึ่งก็มีความเสี่ยงจริง ๆ แม้จะความเสี่ยงต่ำอย่างกองทุนตราสารหนี้ก็ไม่เว้น อะไรก็เกิดขึ้นได้

2. Panic Sell: ไม่เจอกับตัวคงไม่รู้สึก

ผมเคยคิดว่าตัวเองก็อยู่ในตลาดหุ้นมาพอสมควร น่าจะใจนิ่งพอ แต่ในช่วงแย่ที่สุดของวิกฤตในไตรมาสแรกของปีนี้ผมก็รู้สึกถึงความไม่แน่นอนของสภาวะตลาดจนห้ามใจไม่ไหวไปสั่งสับเปลี่ยนกองทุนหุ้น อสังหาริมทรัพย์ (fund of property fund) และตราสารหนี้ต่างประเทศ ส่วนหนึ่งออกไปยังกองทุนความเสี่ยงต่ำสุด ๆ ด้วยความกลัวขาดทุนหนัก

ผลของความกระต่ายตื่นตูมของผมในครั้งนี้ปรากฎว่า หลังจากผ่านช่วงที่แย่ที่สุดไปได้จากที่ติดตัวแดงหลายเปอร์เซ็นต์ จนน่าใจหาย บางกองก็ฟื้นตัวกลับเป็นเขียวได้ แต่บางกองก็ยังติดตัวแดงอีกเล็กน้อยเท่านั้น ทำให้ผมเข้าใจเลยว่าถ้าไม่ได้เจอกับตัวเองก็คงไม่เข้าใจ กลายเป็นเรื่อง “รู้งี้ไม่น่าทำแบบนั้นเลย” เพิ่มมาอีกหนึ่งเรื่องในชีวิต

หลังจากผ่านเรื่องที่ได้เล่าไปข้างต้นมาแล้ว ผมรู้สึกว่าเหมือนตัวเองได้เติบโตไปอีกขั้นหนึ่ง ได้เลื่อนเป็นนักลงทุน level สูงขึ้นจากการโต้คลื่นลูกแรกในฐานะนักลงทุนตัวเล็ก ๆ แม้ว่าอาจจะยังรับมือได้ไม่ดีนักเพราะมันเป็นครั้งแรก แต่เชื่อว่าผ่านครั้งนี้ไปก็คงมีภูมิต้านทานที่จะรับมือได้ดีขึ้นหากมีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีกในภายภาคหน้า 

บทเรียนที่ผมได้รับในครั้งนี้ก็คือ 

1. ของมันต้องมีที่ทุกคนจำเป็นต้องมีจริง ๆ คือ เงินสำรองฉุกเฉินที่พร้อมใช้ทุกเวลา และเก็บไว้ในบัญชีเงินฝากคือ ดีที่สุดแล้ว ผลตอบแทนน้อยหน่อยไม่เป็นไรขอแค่ใช้ได้ทุกเมื่อก็พอ

2. การลงทุนต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจน ถ้ามีแล้วก็ควรทำตามแผน ในกรณีตัดสินใจปรับพอร์ตกะทันหันแบบผมส่วนหนึ่งก็เกิดจากการไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจนว่าจะทำอะไรกับเงินส่วนนั้นกันแน่ ประกอบกับตกใจกับสภาวะตลาด เพราะฉะนั้นอย่าลืมตั้งเป้าหมายให้ชัดเจนก่อนการลงทุนทุกครั้งนะครับ 

ปัจจุบันกระแสของชานมไข่มุกเป็นเทรนด์เครื่องดื่ม

ไม่ได้บอกว่าเป็นเครื่องดื่มชูกำลัง แต่ทุกครั้งที่ดื่ม

ก็ทำให้เรารู้สึกสดชื่น กระปรี้กระเปร่า

อะไรก็ตามที่นำเทรนด์มักจะมาพร้อมราคาที่สูงเช่นกัน

เริ่มต้นตั้งราคา 30 45 60 80  ไต่ระดับไปถึงแก้วละ 140 160  ฿

แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องการเงิน?

สิ่งที่ยกตัวอย่างได้ง่ายที่สุดก็คงหนีไม่พ้น Latte Factor

(ลาเต้ แฟคเตอร์)

ซึ่งคือการลดรายจ่ายที่เราอาจจะคิดว่าไม่จำเป็น

ที่ต้องย้ำว่า “ลด”  เพราะการเปลี่ยนแปลงแบบกะทันหัน อาจทำให้หลายๆคน ไม่ทันได้ปรับตัว

ที่มาที่ไป มาจากหนังสือ The Automatic Millionaire ของ David Bach

ที่เปลี่ยนเงินที่ใช้ซื้อกาแฟ มาเป็นเงินออม นั่นเอง

JK money stories จึงขอแชร์ในมุม ‘สายชานมไข่มุก’

หากเราต้องการเงินเก็บที่เพิ่มขึ้น ก็เริ่มต้นที่จะลดบางสิ่งที่ไม่จำเป็นออกไปบ้าง ย้ำว่า “ลด” มาดูตัวอย่างกันเลย

ยกตัวอย่าง ชานม แก้วละ 45฿

ชานม everyday กินทุกวัน