การลงทุนในหุ้นของพยาบาลวิชาชีพ มนุษย์เงินเดือนธรรมดาคนหนึ่ง เริ่มต้นขึ้นเมื่อ 8 ปีที่แล้ว เป้าหมายในการลงทุนในตอนนั้นแค่อยากมีรายได้เสริม เล็กเล็กน้อยน้อย  จึงสนใจลงทุนหุ้นเป็นงานอดิเรก คู่ไปกับการทำงานประจำ เริ่มอ่านหนังสือและศึกษาเกี่ยวกับการการลงทุนด้วยตัวเองอย่างจริงจัง ลองผิดลองถูก

ที่เลือกลงทุนในหุ้นเพราะเชื่อว่าหุ้นให้ผลตอบแทนมากที่สุดเทียบกับการลงทุนใน asset อื่น ถ้าเราสามารถลงทุนนานเกิน 10 ปีขึ้นไปได้ หุ้นเป็นตัวเลือกที่จะสร้างความมั่งคั่งให้เราได้ในอนาคตได้  จากวันนั้นถึงวันนี้ การลงทุนได้ให้ประสบการณ์มากมากมาย เคยมีคนเคยกล่าวไว้ว่าถ้าอยากประสบความสำเร็จ ให้เรียนรู้จากคนที่สำเร็จแล้ว หนึ่งในนั้นคือ ดร.นิเวศน์ เหมวชิรวรากร ไอดอลของนักลงทุนแบบเน้นคุณค่า ที่ตัวเองยึดเป็นแนวทางในการลงทุน และการใช้ชีวิต นำมาปรับใช้ให้เหมาะกับสไตส์การลงทุนของตัวเอง ไม่เล่นหุ้นปั่น เลือกหุ้นพื้นฐานดี เลือกหุ้นที่เรารู้จักสินค้า และเคยใช้บริการ  คิดว่าการซื้อหุ้นคือการซื้อธุรกิจดีดี และเชื่อในพลังดอกเบี้ยทบต้น นำเงินที่ได้จากเงินปันผลไปลงทุนต่อ ค่อยค่อยสะสมหุ้นไปเรื่อย เรื่อย มุ่งมั่น และศรัทธาในแนวทางการลงทุนแบบเน้นคุณค่าที่เลือก

สำหรับตัวเองใช้เวลา 6 ปีเต็ม port การลงทุนเล็กเล็กในวันนั้น ค่อยค่อยโตขึ้นเป็นเลขหลักล้าน เงินล้านแรกเขาว่ายากที่สุด จริงค่ะ แต่ถ้าเราทำได้ล้านต่อไปจะมาเอง ความรู้สึกตอนนั้น ทำให้เรามั่นใจว่าเราได้เดินมาถูกทางแล้ว ไม่ได้รวยเร็ว แต่คิดว่าในอนาคตเงินปันผลจากหุ้น จะเป็น passive income เลี้ยงเราได้ ยังไม่ได้ลงทุนเก่ง  แต่ชอบ และสนุกในการพัฒนาตัวเองในการลงทุนในทุกทุกวัน  เพราะการลงทุนแนวนี้ ไม่ได้ทำให้เรารวยเร็ว รวยเปลี่ยนชีวิต แต่เชื่อว่าทำให้เรารวยได้ รวยแบบยั่งยืน และเสี่ยงน้อยถ้าเราบริหารความเสี่ยงดีดี

ในการดูแลผู้ป่วยให้ปลอดภัย สิ่งที่พยาบาลต้องทำอยู่เสมอคือ พัฒนาองค์ความรู้ พัฒนาทักษะอยู่ตลอดเวลาให้ทันต่อสภาวะการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน  สิ่งสำคัญอีกอย่างที่เราต้องเรียนรู้ควบคู่กันไปคือ คือ การบริหารความเสี่ยงในโรงพยาบาล ไม่ว่าจะเป็นความเสี่ยงทั่วไป หรือ ความเสี่ยงในการดูแลผู้ป่วยเฉพาะโรค พวกเราจะถูกสอนให้คาดการณ์สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หรือ worst case scenario เพื่อให้เรามีมุมมอง มองความเสี่ยงได้กว้างขึ้น เพื่อให้เราเตรียมการรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายได้ดี  ไม่ว่าจะเป็นการซ้อมแผนในการดูแล การทบทวนแผน เตรียมคนเตรียมทีม เตรียมเครื่องมือแพทย์ เตรียมยา เตรียมเวชภัณฑ์  เพื่อดูแลผู้ป่วยให้ปลอดภัย และเมื่อมีเหตุการณ์จริงเกิดขึ้น เราสามารถตั้งรับ และสามารถจัดการได้โดยไม่ติดขัด หลังจากนั้นสิ่งที่เราต้องทำต่อคือ ทบทวนกระบวนการทำงานของเรา มองหาจุดผิดพลาด และหาวิธีแก้ไข ปิดจุดอ่อน เพื่อพัฒนากระบวนการดูแลให้ดียิ่งขึ้น  หรือแม้แต่โรคอุบัติใหม่ อย่าง COVID -19

ที่หลายคนกลัว แต่สำหรับพยาบาลวิชาชีพอย่างพวกเรา ถึงเรารู้ว่าเสี่ยงมากแค่ไหน แต่เราก็มั่นใจว่าสามารถบริหารจัดการ ได้  ด้วยองค์ความรู้  ทักษะ และ ประสบการณ์การทำงานที่ผ่านมา  

ในด้านการบริหารความเสี่ยงในการลงทุนก็เช่นกัน ประโยคที่คุ้นหูใครหลายคนคือ การลงทุนมีความเสี่ยง ผู้ลงทุนควรศึกษาข้อมูลให้รอบคอบก่อนการลงทุน การลงทุนในตลาดหุ้น มีความเสี่ยงหลายอย่างที่นักลงทุนจะต้องเจอ แต่สำหรับพยาบาล พวกเราเคยชินกับการทำงานกับความเสี่ยงมาตลอดชีวิต จึงไม่ได้กลัวความเสี่ยงในตลาดหุ้น แต่กลับเชื่อว่าเราสามารถบริหารจัดการความเสี่ยงได้ ด้วยความรู้และกลยุทธ์ที่ถูกต้องในการลงทุน  เริ่มจากก่อนเริ่มลงทุนกันเงินออมไว้ใช้ในกรณีฉุกเฉินเผื่อไว้ 6 เดือน สำรองไว้ในกรณีขาดรายได้หรือรายได้ลดลงจากจากการทำงาน เราจะได้ไม่ต้องรีบขายหุ้นเพื่อนำเงินมาใช้ และนำเงินเย็นที่เราออมไว้มาลงทุน เพราะในกรณีตลาดหุ้นตกหนัก จะได้ไม่จำเป็นต้องรีบขายหุ้น  หลังจากเตรียมเงินแล้วเราจะต้องเตรียมความรู้ในการลงทุน ถ้าเราอยากเป็นนักลงทุนระยะยาว เราจะต้องชัดเจน และศรัทธาในแนวทางที่เลือก ไม่เผลอไปเล่นหุ้นปั่น ต้องเลือกหุ้นที่เราเข้าใจธุรกิจ เคยใช้สินค้าและบริการ  การเลือกหุ้นเองจากความชอบและความเข้าใจจะทำให้เราอดทนถือหุ้นยาวได้ เพราะการถือหุ้นยาวนานได้นานกว่า 10 ปี เท่ากับลดความเสี่ยงจากการผันผวนของราคาหุ้นได้

การพัฒนาความรู้ในการเลือกหุ้นก็สำคัญมาก เพราะวิธีการที่เราใช้เลือกหุ้นใน 5 ปี ที่แล้ว อาจใช้ไม่ได้กับการเลือกหุ้นในสถานการณ์ที่โลกเปลี่ยนไวเหมือนในปัจจุบันนี้ เพราะฉะนั้น เราจะต้อง up date ความรู้ของเราตลอดเวลา ต่อไปเป็นการเลือกวิธีการลงทุน ที่เหมาะกับตัวเอง เลือกลงทุนแนวสะสมหุ้นหรือ DCA  เพราะไม่ต้องใช้เงินเริ่มต้นจำนวนมา คู่กับการรอซื้อหุ้นในภาวะวิกฤติ เพราะเราจะได้หุ้นที่มีส่วนต่างความปลอดภัย เลือกหุ้น 4-5 บริษัท เพื่อเป็นการกระจายความเสี่ยง โดยให้หุ้นที่เลือกกระจายหลายอุตสาหกรรม ตามคำกล่าวของวอร์เรน บัฟเฟตต์ นักลงทุนระดับโลกว่า “เราไม่ควรเอาไข่ใส่ไว้ในตะกร้าใบเดียว” เพราะถ้ามีความผิดพลาดในการลงทุน เราจะได้ไม่สูญเสียเงินลงทุนไปทั้งหมด และกระจายไปลงทุนในบ้านเช่าคู่กันไป เพื่อกระจายความเสี่ยง ของเงินลงทุน สุดท้ายต้องทบทวน การลงทุนของเราเสมอ เพื่อมองหาข้อผิดพลาดนำมาแก้ไข ปิดจุดอ่อน นำมาพัฒนากระบวนการลงทุนของเรา หาสไตส์ที่เสี่ยงน้อยที่สุดใบแบบที่เหมาะกับเรา และ เราสบายใจในการลงทุน  วันนี้ถึงแม้ยังไม่ได้มีอิสระภาพทางการเงินแต่เดินมาได้มากกว่าครึ่งทางแล้ว  และยังคงมุ่งมั่นในการลงทุนและการทำงานประจำต่อไป

ขอบคุณอาชีพพยาบาลที่มาของรายได้ให้เราได้ทำตามความฝัน ในวันที่ดอกเบี้ยเงินฝากน้อยนิด ผู้หญิงธรรมดาอย่างเรานี้แหละทำได้ และทำได้ดีด้วย

เมื่อพูดถึงช่องทางการหารายได้พิเศษในช่วงปิดเทอม หรือ Gap Year ในต่างประเทศ หลายๆคนอาจจะนึกถึง โปรแกรม Work&Travel ซึ่งมีระยะเวลาประมาณ 1-3 เดือนที่เราจะสามารถใช้ชีวิตและเก็บตังค์ได้ในต่างประเทศซึ่งพอหักลบกลบหนี้กับค่าโครงการและค่า Shopping แล้ว คิดว่าน่าจะเก็บตังค์ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ วันนี้เราเลยมาแนะนำ โครงการ Working Holiday ที่มีระยะนานถึง 1 ปี ให้ได้ใช้ชีวิตและเก็บตังค์กันได้อย่างเต็มที่

วันนี้เราก็จะมาแชร์การทำงานและการใช้ชีวิตในต่างแดน ซึ่งเราไปอยู่มา 3 เมือง ก็จะแบ่งเป็น 3 part เพื่อความไม่ยาวนะคะ

1. Vancouver (Raincouver, Vancity)

เริ่มจากการหาบ้าน -> หลังจากย้ายออกมาจากบ้านโฮส เราก็มาหาบ้านเช่าอยู่เองซึ่งที่นี่เขาจะเรียกว่า share house เราก็จะใช้เว็บนี้ในการหาบ้าน http://www.kijiji.ca ซึ่งแรกๆเคยมีคนแนะนำอีกเว็บหนึ่งแต่เว็บนี้ต้องระวังตัวมากๆถ้าจะไปดูบ้านควรชวนเพื่อนผู้ชายไปด้วย -> https://vancouver.craigslist.ca/ ซึ่งราคาบ้านที่เราพออยู่ได้ก็จะเรทประมาณ 425$-550$ มากกว่านี้ก็คือแพงล่ะ

หลังจากนั้นเราก็มาดูเรื่องหางานกัน -> คือเรามีพี่ที่รู้จักมาอยู่ที่เมืองนี้ก่อน เขาก็พาเราเดินส่ง resume ตามร้านต่างๆใน downtown เลย ซึ่งบางร้านจะมีป้ายประกาศ Help Wanted!! หรือถ้าไม่มีเราก็สามารถเดินเข้าไปถามเขาได้ว่า Are you hiring? ตอนนั้นเราโชคดีมากที่ไปส่งใบสมัครที่ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งแล้วเขาขาดคนพอดี เขาเลยโทรมาเย็นวันนั้นเลย แล้วเราก็ได้ลองไปทำงานในครัว ตอนแรกๆที่พี่เขาสอนก็สนุกดี แต่หลังๆที่ต้องทำคนเดียวคือต้องจำทุกอย่างให้ได้ หั่นผักแต่ละชนิดไม่เหมือนกัน แล้วเราก็ต้องทำแกง ทำยำ ส่วนผสมแต่ละแกงก็ต้องจำได้ แล้วก็ยังต้องล้างจานอีก ใช้คุ้มมากทีเดียวทำทุกอย่าง การเข้างานของที่นี่จะเป็น shift 7 hrs. ซึ่งเขาจะจ่าย paycheck 2 ครั้งต่อเดือน เราก็ทำงานประมาณ 2-3 วันต่อสัปดาห์หลังเลิกเรียน ถือว่าหนักมากตอนนั้นเพราะไม่สบายบ่อยมากด้วยสภาพอากาศที่ต่างกันมาก และงานในครัวซึ่งเป็นงานหนักทำให้ตอนแรกๆ รู้สึกว่าทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ เราเคยล้มในครัวก้นไถลไปกับพื้นเลย แล้วคว้าที่เปิดเครื่องล้างจานไว้ ดีนะไม่ได้ดึงแรงมาก ถ้าเครื่องเปิด หัวกระแทกกับประตูเครื่องล้างจานเสร็จแน่เรา งานแรกก็อยากกลับบ้านละ  แต่เราก็มีเป้าหมายตั้งแต่ก่อนมาอยู่แล้วว่าจะไม่กลับก่อนเวลาแน่นอนเพราะเสียตังค์มาแล้ว พอเริ่มปรับตัวได้มากขึ้น เราก็ได้ไปทำงานเสิร์ฟที่ร้านไทยอีกร้านหนึ่งแต่ได้แค่สัปดาห์ละ 4 ชั่วโมง เราก็ถือว่าไปฝึกงานในขณะที่ยังเรียนอยู่ละกัน พอเรียนจบเราก็ต้องเริ่มงานอย่างจริงจังว่าจะทำที่ไหนดี? ทำอะไรดี? ย้ายเมืองดีไหม? ถ้าทำร้านไทยก็จะไม่ได้ภาษาแน่เลย เลยตัดสินใจย้ายไปเป็น housekeeping @ Banff ถือว่าไปทำงานและได้เที่ยวไปในตัว

2. Banff (My Banff เมืองที่สวยดั่งภาพวาด)

เมืองที่สามารถเดินจากที่พักไปทำงานเพียงแค่ 2 นาที ไป hiking ไปดูน้ำตก ไปทะเลสาบ ไปตกปลา บลาๆๆๆๆ ทำทุกอย่างได้เพียงแค่เดินเท่านั้น!! ซึ่งตอน summer เราสามารถขี่จักรยานแทนการเดิน (เขามีเลนจักรยานให้เฉพาะเลยด้วย) ดื่มด่ำกับธรรมชาติ สูดออกซิเจนให้เต็มปอด สุดยอดอ่ะ สะดวกสบายมากๆ

ก่อนจะย้ายมาเมืองนี้มีแต่คนบอกว่าอย่ามาเลย เพราะจะเบื่อ ไม่มีอะไรทำมากเพราะเป็นเมืองเล็กๆ มี ถนน downtown แค่เส้นเดียว แต่ไม่เลย เราคิดว่าเราเลือกถูกแล้ว ตอนเรามาอยู่ที่นี่เดือนแรกเราไม่เคยเจอคนไทยเลยจนกระทั่งมีเพื่อนไปทำงานร้านอาหารจีนและมีเชฟเป็นคนไทยจึงได้เจอคนไทยครั้งแรกที่เมืองนี้แค่ 2 คน สำหรับเพื่อนๆที่อยากมาเก็บตังค์ควรเลือกเมืองเล็กๆแบบนี้ใช่เลย ตอนอยู่ที่แวนเก็บมาก็จ่ายค่าบ้าน ค่ารถค่าสังคมเมืองหมดพอดีเลย ไม่พอด้วยเพราะยังเรียนอยู่ทำงานไม่ได้มาก

งานแรกที่ทำที่เมืองนี้-> housekeeping ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เราก็ได้พักที่ staff accommodation ซึ่งราคาถูกมาก มี staff meals ให้ ซึ่งก็ราคาไม่แพงดีกว่าเราไปซื้ออาหารข้างนอกกินเอง เราไม่เคยคิดอยากจะทำงานนี้มาก่อนเลยแต่พอทำๆไปมันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด แค่ไม่ชอบตอนโดนเร่งให้เร็วขึ้นงี้ จริงๆเขามีพักเบรกให้ ซึ่งเราแทบไม่เคยพักเพราะจะทำให้เราทำงานได้ช้าลง ไม่ทันคนอื่น แต่เพื่อนต่างชาติเขาไม่แคร์เขาถือว่าพักก็คือพัก มีแต่เอเชียอย่างเราๆนี่แหละ ไต้หวัน ฟิลิปปินส์เขาก็จะทำกันอยู่

พอ Job 1 ลงตัวแล้ว ต่อมาเราก็มาเริ่มหา Job 2 เพราะเพื่อนส่วนมากทำ 2 Job กันทั้งนั้น แต่พอไปสมัครเขากลับต้องการคนพูดภาษาจีนและญี่ปุ่นได้ เพราะนักท่องเที่ยวจีนและญี่ปุ่นเยอะมาก ซึ่งเราก็พูดไม่ได้ แต่เราก็ยื่นใบสมัครทุกร้านอ่ะนะ 1 เดือนผ่านไปยังไม่ได้งานจนกระทั่งเราไปสมัครร้านอาหารจีนที่ food court แห่งหนึ่ง ก็คิดว่าเขาจะรับไหม พูดจีนก็ไม่ได้ แต่สุดท้ายเขาก็ให้มาเริ่มงานได้เลย เพราะเขาขาดคนพอดี แค่นี้ก็ดีใจแล้ว และหลังจากนั้นก็มีงานที่เราเคยส่งใบสมัครไว้ติดต่อเข้ามาอีก เราก็อยากรู้ว่างานจะเป็นยังไงเราเลยขอเขาทำแค่อาทิตย์ละ 2 วันพอ เพื่อนๆอาจจะเคยได้ยิน Beaver Tail เป็น Sweets ที่ขึ้นชื่อของแคนาดา คนที่มาแคนาดาที่พลาดไม่ได้เลยคือ Poutine และ Beaver Tail

ร้าน Beaver Tail เราก็เป็น Sale assistance อยู่ที่นี่ จริงๆแล้ว Beaver Tail ก็แนวๆโรตีอาบังที่เลือกหน้าได้เอง

ซึ่งที่นี่มีแต่เพื่อนต่างชาติที่พูดอังกฤษหมดเลย เราชอบที่นี่เลยไม่อยากออก ถึงแม้ต้องทำ 3 Job ก็เถอะ เพราะงานแม่บ้านพูดแต่กับเฟอร์นิเจอร์ในห้อง –“ ร้านจีนเขาก็พูดแต่ภาษาจีนกัน แต่เป้าหมายของเราคือมาฝึกภาษาอังกฤษ พอต่อมาเรารู้สึกเหนื่อยกับงานแม่บ้านแล้วและไม่ได้ช่วยให้ภาษาเราดีขึ้นเลย เลยเปลี่ยนมาเป็น sale assistance ที่ร้านขายของฝากแทน ตอนนั้นก็ดีใจที่สมัครได้แสดงว่าภาษาเราพัฒนาขึ้นบ้างแล้ว ซึ่งต่อมาร้านจีนที่เราทำอยู่เจ้าของเขาจะเกษียณแล้วย้ายไปอยู่อีกเมือง ทำให้เราต้องหา Job 2 ใหม่อีก ซึ่งก็ได้เป็น Busser ที่ร้าน pizza เป็นร้านที่ขึ้นชื่อเรื่อง Poutine อันดับ 1 ของ Banff เลย

ร้าน pizza ที่เราไปทำงานอยู่ในโรงแรมแห่งนี้ ได้ pizza กลับบ้านไปแบ่งรูมเมทตลอดๆ ฟิน

แล้วเจ้าของก็ใจดีมากๆ รับเราด้วย ทั้งๆที่คิดว่าไม่ได้แหละ เพราะทุกคนดูคล่องกันมากแล้วเราก็ไม่เคยทำงานร้านอาหารฝรั่งมาก่อน แต่เพื่อนร่วมงานก็ดีมากๆคอยช่วยเหลือเราตลอด คือว่าร้านฝรั่งเนี่ยเขาชอบวางทุกอย่างไว้สูงๆเพราะเขาหยิบกันถึงอะเนอะแต่เอเชียอย่างเราเนี่ยหยิบไม่ค่อยจะถึงก็ต้องวานเขาตลอด เศร้าแปป หลังจากที่ทำงานมาได้สักพักเราคิดว่าเราชอบทุกงานที่เราทำ แล้วเราสนุกกับมัน ถึงแม้จะเหนื่อยกาย แต่เราคิดว่าเราไม่เหนื่อยใจ เราคิดว่าการทำงาน ได้พบปะพูดคุยเหมือนกับได้พบเจอคนใหม่ๆได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นได้สนุกไปกับทุกๆวัน ทำให้เวลาผ่านไปเร็วมาก ซึ่งช่วงนี้พีคมากเป็นช่วงคาบเกี่ยวระหว่างงานใหม่ งานเก่าก็ยังทำอยู่ งานใหม่ก็ต้องเทรนว่าเราจะโอเครไหม แล้วเขาจะโอเครกับเราไหม มีสัปดาห์หนึ่งเคยทำถึง 5 Job ด้วยกัน เป็นตารางที่วุ่นมาก เหมือนรถไฟจะชนกัน แต่คนนะไม่ใช่แฟน มีแต่งาน 555 ซึ่งเป็นชีวิตที่สนุกมาก เห็นเราทำงานเยอะๆแบบนี้ได้เที่ยวเยอะเหมือนกันน้า แล้วที่เมืองนี้ยังดีมากมีบัตรให้เที่ยวสถานที่ต่างๆได้ฟรีด้วย เขาเรียกว่าบัตร Ambassador เรียนโยคะฟรี  พายเรือ canoe ฟรี บัตรผ่าน Columbia Icefield ก็ฟรี และอื่นๆอีกมากมาย สุดยอดจริงๆ ซึ่งที่เขามีโครงการแบบนี้เพราะเขาเห็นว่าเรามาทำงานที่เมืองเขาเป็นเหมือน Ambassador ของเมือง เวลามีแขกมาถามถึงสถานที่ต่างๆเราจะได้อธิบายและแนะนำให้เขาฟังได้นั่นเอง

ต่อมาเราก็ต้องคิดเรื่องย้ายเมืองเพราะจะเข้าฤดูหนาวแล้ว ลืมบอกเราได้เห็นหิมะเป็นครั้งแรกก็เมืองนี้แหละ ตื่นเช้ามาแบบหิมะตกสวยมาก แต่ก็จะหนาวมากเช่นกัน เราว่าเราไม่ไหว เพราะขนาดยังไม่เข้าฤดูหนาวมือเราก็แตกแล้ว ต้องแปะพลาสเตอร์ทุกวันอยุ่แล้ว จึงตัดสินใจย้ายเมือง เอาไงไปไหนต่อดี? รัฐที่อบอุ่นที่สุดก็มีแค่ BC แล้วกระเป๋าเราก็ยังอยู่ Vancouver อีกใบ ตัดสินใจกลับไป BC ก็ต้องรีบหางานใหม่ให้ได้ก่อนจะลาออกจากงานเก่าเพราะว่าวีซ่าเราก็เหลือน้อยแล้วด้วย เพราะฉะนั้นร้านต่างชาติคงยากที่จะรับ โอกาสที่พอมีอยู่น่าจะเป็นร้านไทยหรือร้านเอเชียสักที่ แล้วก็ต้องการเป็นแค่ server เท่านั้นเพราะคิดว่าภาษาเราโอเครในระดับหนึ่งแล้ว ด้วยเงื่อนไขที่เยอะทำให้ต้องทำงานหนักกับการหางานมากๆ แล้วสุดท้ายสวรรค์ก็บันดาลให้มาอยู่ที่ Keremeos

3. Keremeos, BC เงียบ สงบ เหมาะแก่การเก็บตังค์ค่าตั๋วเครื่องบินกลับบ้าน อิอิ

และแล้วก็มาถึงการผจญภัยครั้งใหม่ ที่คิดว่าไม่มีทางหนีไปไหนได้แน่ๆถ้าเกิดอะไรขึ้น เรานั่งรถ bus ซึ่งที่นี่ จะเรียกว่า greyhound (https://www.greyhound.ca/) ซึ่งถ้าเรามีบัตรstudent ก็จะขอส่วนลดได้ด้วย ตอนจาก Vancouver ไป Banff เราก็นั่ง Greyhound ไปเหมือนกัน ประมาณ 12 ชั่วโมงได้เกือบจะนั่งกลับไทยได้หละ 555 จาก Banff มา Keremeos ก็ประมาณเกือบ 10 ชั่วโมงได้ นั่งตูดบานกันเลยทีเดียว เรามาถึงที่ Keremeos ประมาณเที่ยงคืน แล้วทางเจ้าของร้านก็จะมารอรับที่สถานี ดีนะที่เขามารับจิงๆ ก่อนมานี่เราก็ไหว้พระ สวดมนต์ทุกคืนขอให้เจอคนดีๆ ขอให้เจอคนที่เขาสอนเราเหมือนเราเป็นส่วนนึงของครอบครัวเขาที่คิดแบบนี้เหมือนเป็นปมด้อยมาจากโฮสเลย ที่เราไม่เคยได้รับการเลี้ยงดูหรือความเป็นครอบครัวจากเขาเลย เราเลยอยากได้อะไรแบบนี้ก่อนกลับไทยสักครั้ง แล้วเราก็ได้อย่างที่เราคิดไว้จริงๆ เราก็ได้ทำงานเป็น Server ที่ร้านอาหารไทยที่นี่ ต้องเรียนรู้การผสมแอลกอฮอร์หลายๆอย่าง ถือเป็นงานที่ท้าทายงานหนึ่งเลยเพราะเราต้อง Face กับลูกค้าโดยตรง ถ้าลูกค้าเมามา หรืออารมณ์ไม่ดี เราก็ต้องไปรับมือ อยู่ที่นี่เราก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างมากๆ เราได้ผัดข้าวผัดเองครั้งแรกก็ที่นี่ ได้ไปดูการเลือกซื้อวัตถุดิบ การบริหารจัดการต่างๆ ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีมาก แล้วเราก็อาศัยอยู่กับครอบครัวเจ้าของร้าน ตรงนี้ก็ประหยัดค่าใช้จ่ายในส่วนของที่พัก และค่าอาหารไปได้มากเลยทีเดียวแลกกับการที่เราทำงานบ้านให้เขาก็โอเคร

ปล. ส่วนมากเราจะเลือกทำงานร้านอาหารเพราะทำให้ประหยัดค่าข้าวได้เยอะ แถมเราก็ไม่ต้องทำเอง และยังเอามาแบ่งเพื่อนได้อีกด้วย

ปล. 2 ก่อนที่เราจะตัดสินใจมาที่ร้านนี้เราเช็คประวัติของร้านมาพอสมควรเหมือนกัน ร้านนี้ถือว่าดังในระดับหนึ่งเลยที่เดียว -> แสดงว่ารสชาติดี เราก็กินได้ อยู่รอดหละ เพราะบางร้านถ้าไม่อร่อย แล้วเวลาที่เหลือเราก็ต้องกินอาหารร้านเขาทุกวันมันก็ไม่ใช่แล้วป่ะ 555 แล้วก็ไม่ใช่แค่ทางเราที่เช็คประวัติ ทางร้านเขาก็ต้องเช็คประวัติเหมือนกัน ที่แคนาดา Reference สำคัญมากๆ เกือบทุกที่เขาจะขอ Reference และโทรไปถามจริงๆด้วย

มาอยู่ที่เมืองนี้เราก็ไม่ค่อยได้เที่ยวไหนมากมายเพราะจะเก็บตังค์ซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้านหละ ก็ได้เที่ยว รอบๆเมือง เมืองนี้เล็กมากมีประชากรแค่พันกว่าคนซึ่งเล็กกว่าโรงเรียนบางโรงอีกนะเนี่ย แต่ก่อนกลับเราก็ได้ไป real rock climbing เป็นการปีนเขาจริงๆครั้งแรกในชีวิต

สรุปแล้วการมา Working Holiday ครั้งนี้หักค่าใช้จ่ายต่างๆรวมถึงค่าเรียนภาษาแล้ว เราเหลือตังค์เก็บเท่าๆกับเงินเดือนทั้งปีที่ไทยเลย ซึ่งผลพวงที่ได้มานอกเหนือจากการมาเก็บตังค์นั้นประเมินค่าไม่ได้เลย หวังว่า Content นี้จะเป็นแรงบันดาลใจสำหรับใครบางคน และเป็นประโยชน์สำหรับเพื่อนๆที่อยากไปลองใช้ชีวิต และตามหาความฝัน และเก็บตังค์ในต่างแดนกันนะคะ

ขอบคุณทุกๆคนที่อ่านมาถึงจุดนี้นะ สำหรับเพื่อนๆที่สนใจอ่านฉบับเต็ม

สามารถติดตามกันได้ที่ Link นี้เลยนะคะ https://pantip.com/topic/36503207

…Let’s catch your dreams…

เงินเดือนจ๋าพี่มาแล้วจ้า
facebook.com/SalaryImComing/

“รองเท้าคู่นี้…ราคาเท่าไหร่คะ?”

หากประโยคนี้ถูกถามเพื่อต้องการจ่ายเงินซื้อเลยในทันที ชีวิตก็คงไม่มีอะไรที่ซับซ้อนหรือต้องครุ่นคิดมากเป็นพิเศษ เนื่อง “การใช้จ่าย” เป็นส่วนหนึ่งของการตอบสนองทางด้านอารมณ์นั่นเอง

ในทางกลับกัน…ถ้าประโยคนี้เกิดขึ้นกับผู้หญิงที่ต้องรับผิดชอบชีวิตของลูกน้อยโดยลำพัง เบื้องหลังของเจ้าของคำถามนี้ คงเต็มไปด้วยอารมณ์อ่อนไหว ไม่แน่ใจถึงการเงินในกระเป๋าอย่างแน่นอน

การที่จะรับผิดชอบชีวิตลูกน้อยไม่ใช่ภาระหนักของชีวิตเท่าไหร่ แต่การที่จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายสารพัดที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนี่ล่ะเป็นเรื่องยากแสนสาหัสเหลือเกินสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว จริงไหมคะ?

เรื่องของหัวใจที่แตกร้าวต่างก็ไม่มีใครอยากให้เกิด ถ้าความรู้สึกต่างฝ่ายต่างไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ ก็เป็นเหตุที่ทำให้เราต้องตัดสินใจแบบนี้ หากยังปล่อยให้อดีตเข้ามาทำร้ายความรู้สึกในวันนี้ ด้วยความรู้สึกท้อแท้เสียใจ  หมดพลัง อาจทำให้เราและลูกน้อยจมอยู่ห้วงทุกข์แบบนี้ ทั้งๆที่ชีวิตตอนนี้มีทางเดียว คือเราต้องเดินต่อไปข้างหน้าเท่านั้น

จากนี้เราก็ต้องหัดกลับมารับผิดชอบชีวิตตัวเองและลูกค่ะ ยิ่งการเงินในกระเป๋าแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเรา

เราก็ต้องตั้งสติมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนหลายเท่าตัว จะกิน จะใช้จ่ายอะไรก็ต้องคิดให้รอบคอบ ยิ่งมีลูกมากกว่า 1 คน ค่าใช้จ่ายต่างๆ ก็ต้องคูณจำนวนหนูน้อยที่มีในสังกัดไปค่ะ

ก้าวแรกของการเป็น Super Single Mom ที่มีความมั่นคงทางด้านการเงินด้วยตัวเราเองนั้น ก่อนอื่นเลยต้องเริ่มจาก…

1. หัดคิดและมองทุกอย่างในแง่บวก : ถึงแม้กระทั่งตอนนี้เงินในกระเป๋าเราอาจติดศูนย์อยู่ก็ตาม อาจจะดูยากสักนิดที่ต้องมองบวกไปซะทุกสิ่ง แต่สิ่งนี้จะช่วยในเราเข้มแข็งขึ้น เพราะอนาคตที่จะเดินไปต่อจากนี้อยู่ที่ศักพภาพในตัวเราเองเท่านั้นค่ะ เราอาจจะลืมไปว่า…เรื่องการเงินและเรื่องของใจคือเรื่องเดียวกัน  เมื่อใจเข้มแข็ง การเงินเราจะมั่นคงค่ะ
   
   
2. ฉลาดใช้เงิน : หมายถึง คิดอย่างรอบคอบทุกการจ่ายออกไป นิสัยใช้เงินแบบเสียน้อยเสียยากเสียมากเสียง่าย ไม่ควรมี เพราะจะทำให้เรามีเรื่องต้องจ่ายออกมากขึ้นไปอีก หากนิยามชีวิตว่าคือการเลือก เราก็ต้องเลือกจ่ายในสิ่งที่คุ้มค่าและได้ใช้ประโยชน์อย่างสูงสุด ถ้าเกรงว่าสติจะหลุดไปกับการรายจ่ายแบบนี้  เราควรทำบัญชีรายรับจ่ายร่วมด้วยค่ะ
   
   
3. เปิดใจเรียนรู้การลงทุน : ไม่จำเป็นว่าไม่ได้มีเงินไปลงทุนแล้วจะเรียนรู้ไม่ได้ สิ่งนี้เราสามารถเริ่มได้เลย เพราะการเรียนรู้การลงทุนอย่างสม่ำเสมอ   จะทำให้เราลงทุนอย่างถูกที่และถูกเวลาเมื่อเราพร้อมสำหรับวันนั้น ถ้าเราสามารถบริหารเงินก้อนเล็กได้ให้เติบโตได้ อนาคตข้างหน้าเมื่อเรามีเงินก้อนใหญ่ เราจะบริหารให้เงินก้อนนี้เติบโตได้เช่นกัน เพราะความสำเร็จสามารถทำซ้ำได้ค่ะ
   
   
4. พัฒนาทักษะในการสร้างรายได้ โดยเริ่มที่ต้นทุน 0 บาท :  ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราจะเริ่มจากต้นทุนเท่านี้ เพราะแท้จริงแล้วเราทุกคนมีมูลค่าที่ไม่สามารถตีราคาได้ เพียงแต่เราคุ้นเคยกับการเสาะแสวงหาสิ่งที่อยู่ภายนอกกันมากกว่า ลองเริ่มหันกลับมาค้นหาความสามารถในตัวเอง ว่าเราถนัด หรือชอบอะไรที่สามารถเปลี่ยนเป็นเงินได้   และควรตระหนักว่าประสบการณ์ของแต่ละคนเราไม่สามารถเลียนแบบกันได้ซึ่งถือเป็นหนึ่งเดียวในโลกที่เรามีและเราเป็นคนคนนี้
   
   
5. เริ่มออมเงินอย่างมีวินัยขั้นเด็ดขาด : ในที่นี้คือเราต้องออมเงินอย่างมีวัตถุประสงค์ในทุกบัญชีที่ออม เช่น บัญชีออมสำหรับการศึกษาลูก บัญชีค่าใช้จ่ายในการเรียน เพื่อที่เราจะไม่นำเงินส่วนนี้มาใช้จ่ายผิดวัตถุประสงค์ อย่าคิดเพียงว่า…ขอเอาออกมาใช้ก่อน เดี๋ยวค่อยออมใหม่ก็ได้ แบบนี้จะทำให้เราล้มเหลวในการออมเงินจากตัวเราเองไม่ใช่ใครอื่นใด ใจแข็งๆ ให้ถูกเรื่องเข้าไว้เพื่ออนาคตอันมั่งคั่งค่ะ
   
   

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ล้วนดีต่อเราทั้งนั้น จะมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ หรือเสียงห่วงใยจากคนรอบข้างในเรื่องอะไรก็แล้วแต่ เหตุผลของการเป็น “แม่เลี้ยงเดี่ยว” ของแต่ละบ้านต่างมีความคล้ายกันในสถานะที่ถูกเรียกว่า “คุณแม่” จากเด็กน้อยที่อยู่ข้างกาย จากนี้หัวใจที่ยิ่งใหญ่คงไม่มีอะไรมาหยุดได้ถ้าเราเห็นคุณค่าในตัวเอง ใช่ไหมคะ?

“ต้มยำกุ้ง 1997” “แฮมเบอร์เกอร์ 2007-2008” “COVID-19 2020” วิกฤตการณ์ทางเศรษฐกิจเป็นสิ่งที่นักลงทุนต้องได้เจอในชั่วชีวิตหนึ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คุณคงเคยได้ยินนักลงทุนที่มีชื่อเสียงเล่าถึงประสบการณ์ที่ตนเองผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นมาได้ สำหรับบางคนวิกฤตครั้งที่ผ่าน ๆ มาทำให้ขาดทุนอย่างมหาศาล กลายเป็นคนมองการลงทุนในแง่ลบ แต่สำหรับคนที่คิดต่าง วิกฤต คือ โอกาสดีที่ไม่ได้มีบ่อย ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักลงทุนที่มีความรู้ความเข้าใจเป็นอย่างดี และวิกฤตก็ยังเป็นบทเรียนสำคัญหน้าหนึ่งในชีวิตคนเราอีกด้วย

ตัวผมเองตั้งแต่เริ่มเข้าวงการ (การลงทุน) มายังไม่เกิดวิกฤตใหญ่ขึ้นสักครั้งเดียว ก็มีบ้างที่หุ้นบางกลุ่มบางตัวตกแรง ๆ ด้วยสาเหตุต่าง ๆ นานา แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นวิกฤต จนกระทั่งมาถึงปี 2020 (วิกฤต) ครั้งแรกของผมก็เกิดขึ้นจนได้และวิกฤตครั้งนี้ก็ส่งผลกระทบต่อเรื่องการเงินของผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

1.เงินเก็บที่เอาออกมาใช้ไม่ได้

ก่อนหน้านี้ผมจะเก็บเงินที่มีแผนอาจจะใช้ในเวลาอันใกล้ (ที่ไม่เกี่ยวกับเงินสำรองฉุกเฉิน) ไว้กับกองทุนรวมตราสารหนี้หลายกองโดยแยกตามเป้าหมาย (เช่น เที่ยวต่างประเทศ ซื้อของที่อยากได้ ฯลฯ) ด้วยความหวังว่าจะได้ผลตอบแทนดีกว่าดอกเบี้ยเงินฝาก แต่ทว่าสิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น ซึ่งก็คือ การประกาศเลิกกองทุนรวมตราสารหนี้ ของ บลจ. แห่งหนึ่ง ตั้งแต่ลงทุนในกองทุนรวมมาผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย 

ความโชคร้ายก็คือ ผมต้องรอทางกองทุนทยอยคืนเงินทีละเล็กทีละน้อยจนกว่าจะครบซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาสักแค่ไหน โชคยังดีที่ผมไม่ได้มีเหตุต้องรีบใช้เงินในส่วนนี้และยังมีเงินสำรองฉุกเฉินอยู่พอสมควร ผมก็เลยแค่เซ็ง ๆ และรู้สึกเสียดายกองทุนดี ๆ ที่จำเป็นต้องประกาศเลิกไปอย่างน่าเสียดาย เหตุการณ์นี้ตอกย้ำให้ผมรู้ซึ้งในคำเตือนที่ว่า “การลงทุนมีความเสี่ยง” ซึ่งก็มีความเสี่ยงจริง ๆ แม้จะความเสี่ยงต่ำอย่างกองทุนตราสารหนี้ก็ไม่เว้น อะไรก็เกิดขึ้นได้

2. Panic Sell: ไม่เจอกับตัวคงไม่รู้สึก

ผมเคยคิดว่าตัวเองก็อยู่ในตลาดหุ้นมาพอสมควร น่าจะใจนิ่งพอ แต่ในช่วงแย่ที่สุดของวิกฤตในไตรมาสแรกของปีนี้ผมก็รู้สึกถึงความไม่แน่นอนของสภาวะตลาดจนห้ามใจไม่ไหวไปสั่งสับเปลี่ยนกองทุนหุ้น อสังหาริมทรัพย์ (fund of property fund) และตราสารหนี้ต่างประเทศ ส่วนหนึ่งออกไปยังกองทุนความเสี่ยงต่ำสุด ๆ ด้วยความกลัวขาดทุนหนัก

ผลของความกระต่ายตื่นตูมของผมในครั้งนี้ปรากฎว่า หลังจากผ่านช่วงที่แย่ที่สุดไปได้จากที่ติดตัวแดงหลายเปอร์เซ็นต์ จนน่าใจหาย บางกองก็ฟื้นตัวกลับเป็นเขียวได้ แต่บางกองก็ยังติดตัวแดงอีกเล็กน้อยเท่านั้น ทำให้ผมเข้าใจเลยว่าถ้าไม่ได้เจอกับตัวเองก็คงไม่เข้าใจ กลายเป็นเรื่อง “รู้งี้ไม่น่าทำแบบนั้นเลย” เพิ่มมาอีกหนึ่งเรื่องในชีวิต

หลังจากผ่านเรื่องที่ได้เล่าไปข้างต้นมาแล้ว ผมรู้สึกว่าเหมือนตัวเองได้เติบโตไปอีกขั้นหนึ่ง ได้เลื่อนเป็นนักลงทุน level สูงขึ้นจากการโต้คลื่นลูกแรกในฐานะนักลงทุนตัวเล็ก ๆ แม้ว่าอาจจะยังรับมือได้ไม่ดีนักเพราะมันเป็นครั้งแรก แต่เชื่อว่าผ่านครั้งนี้ไปก็คงมีภูมิต้านทานที่จะรับมือได้ดีขึ้นหากมีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีกในภายภาคหน้า 

บทเรียนที่ผมได้รับในครั้งนี้ก็คือ 

1. ของมันต้องมีที่ทุกคนจำเป็นต้องมีจริง ๆ คือ เงินสำรองฉุกเฉินที่พร้อมใช้ทุกเวลา และเก็บไว้ในบัญชีเงินฝากคือ ดีที่สุดแล้ว ผลตอบแทนน้อยหน่อยไม่เป็นไรขอแค่ใช้ได้ทุกเมื่อก็พอ

2. การลงทุนต้องมีเป้าหมายที่ชัดเจน ถ้ามีแล้วก็ควรทำตามแผน ในกรณีตัดสินใจปรับพอร์ตกะทันหันแบบผมส่วนหนึ่งก็เกิดจากการไม่มีเป้าหมายที่ชัดเจนว่าจะทำอะไรกับเงินส่วนนั้นกันแน่ ประกอบกับตกใจกับสภาวะตลาด เพราะฉะนั้นอย่าลืมตั้งเป้าหมายให้ชัดเจนก่อนการลงทุนทุกครั้งนะครับ